Luc Buntinx

Als het noodlot toeslaat, dan heb je maar beter veel gewillige helpende handjes … het zou een slogan van “bond zonder naam” kunnen zijn …

Het is echter wat me echt overkomen is, en die slogan komt geheel van mezelf (Google vindt geen overeenkomsten).
Een paar secondes pech was al wat ik ongewild nodig had om zo’n 6 à 7 meter diep te vallen en vanaf dan als parapleeg met een T2 dwarslaesie door het leven te rollen. Want “gaan” is geschrapt uit mijn woordenboek, de rolstoel is nu “my wheeled freedom” maatje. Brute pech dus gedurende die paar seconden, maar met grote gevolgen.

Nu heb ik heel veel geluk gehad om tegen ZorgPlus te rollen (want “komen” is ook geschrapt …). Meteen begreep ik dat ze verstonden wat mijn (nieuw) zorgprobleem was…

Niet alleen vond ik een team van handjes die weten wat “Zorg” is, maar ook een heel hecht en goed werkend team dat de “Plus” alle eer aandoet. Voor mij betekenen ze iedere morgen (al heel vroeg) opnieuw de start van een nieuwe dag. De start van een dag waarin ik tegen mezelf (met een smile) zeg “Yes I can”. Bij sommige heb ik al een lijflied, “The eye of the Tiger” van de rockband Survivor (het was hun bekendste liedje, soundtrack van de film Rocky III uit 1982 ). En aan het eind van de dag unpluggen ze me van de rolstoel om me te rusten te leggen. Op die manier kan ik een mooie dag in alle rust afsluiten.

Conclusie : Zorg kan iedereen met een diploma zorgkundige verstrekken, maar voelen hoe men de Zorg met overtuiging brengt, met ieder hun eigen persoonlijke inbreng … dat is ZorgPlus.